manusia yang mlihat

diri ibarat air,
yang mampu melihat dr sndri d ssat air itu jrnih,
ttp pabila air itu keroh tiada siapa yg ingin mlhat nya,
awan yang ceria bsnar indah d langit,
d saksi kan matahri yg sntse bsinar mnyinari awan,
ttp awan yang sedih itu mnjd gelap,
shinggakan gerun pabila petir memarahinya...

manusia berlari mngikiut arah..
sedang an arah itu tdk d kthui...
d mne pnghujung nye dan d mana ttik notah nya..
dlam brlari mnju arah yg tdk pasti,
sering kali d uji plbagai halangan,
kuat kah kte?gagah kah kite?
jika kita tiada smua itu maka tumbang laa kte,
maka d situ laa berakhir nye arah dan ttik notah kita..

musthil utk kte trbang...
musthil utk kite mnjd halimunan...
dan musthil utk kite mati idop smula...
sedarlaa smuanya smntara...
jaln yg dlalui smua tlah trtlis..
hanya kte mmpu mmlih shja..
yg baek maka d brkati laa pnjlan itu..
ttp yg jhat maka d murkai laa pnjlanan itu..

pandula ssrng jika dri ini mmpu mmndu kejalan yg bnar,
jika tdk,ikuti pmndu yg mmndu kte utk ke jlan yg bnar,
tiada ap yg smpurna melain kan kte tunduk pada yg maha esa,
sdang an sbsar2 gunung itu juga tnduk pda kkuasaan yg maha esa,
ini an kte hamba yang sngt kerdil bgnye...
d dlam stiap lngkat itu mmpnyai 10 duri...
lalunya duri yg ptama mgkin kte dpt mngelak,
ttp mmpu kah kita utk mngelak smbilan duri yg akn dtg??
tnye laa pd dri sndri,smprna kah kita??
layak kah kita utk mmbicara an dri org len??
lyak kah kita bcrta kbrukan ssrng itu?

kdang kila kita alpa dgn sikap kte krn asyik mlhat krenah org dr dri sndri..
sdang an dri itu pnuh kkrngan ttp tdk mmpu mlhatnya...
d tmbah pula mnusia yg tiada arah pdoman dgn mngikut arah org...
shigga yg bruk jga d truti yg baek tdk d truti...
kotornya ati ssrng itu apbla mmpcyai sstu pkra tnpa usul prksa..
d hitam an nya lg dgn trut mngaib kan nye,
knp ini smua brlaku??

jd laa kite spt sbtang pkok yg mmpnyai bribu daun,
wlpon lain warna dn bentuk,
ttp mrka ttap bsama krn yang mnyatukan adlh batang pokok itu sndri...